Arriving in Scotland...

Vanaf the airport neem ik een bus naar het City Centre. Ik stap uit op Princess street en ga via Hanover street op weg naar mij nieuwe stek: Dene's Guest House. Na een dikke twintig  minuten lopen arriveer ik daar en wordt hartelijk ontvangen door Hamisch (hoe Schots wil je het hebben). Hij wijst me mijn kamer voor de komende tijd en laat me alleen. Het is nog vroeg, dus ik installeer me en ga weer op pad. Honger. Ik heb op de weg naar het guesthouse een interessante eetgelegenheid gezien en loop daar tien minuten later binnen: The Spicy Pavilion staat er op een bord met een knipperende kerstverlichting eromheen. Het is nog wel erg vroeg (rond 18 uur) en er is nog niemand in de zaak. Ik schuif aan en binnen half uur krijg ik mijn maaltijd geserveerd: een heerlijk Indiase dis die inderdaad behoorlijk spicy blijkt. Ik krijg daar altijd enorm de hik van, dus ik ben blij dat ik nog alleen zit in deze gelegenheid. De muziek en de kaarsen worden aangezet en ik voel me als een eregast op een bruiloft: drie mensen houden zich continue met mij bezig en ik... tja... Ik geniet. Wat een genot om na die pizza's en snel in elkaar gestoken salades in Rome nu weer eens de tong te strelen. Mijn smaakpapillen staan helemaal op tilt en ik slobber aan rode wijn die goed op temperatuur is en rond en krachtig in het glas gevangen zit. Waarschijnlijk is het een combinatie van een aantal zaken: ik ben weer veilig geland, het is warm en gezellig, ik kan me weer verstaanbaar maken, mijn trek wordt gestild, de alcohol (een niet te onderschatten factor, ik ben zo maar dronken) en de aandacht die ik van deze mensen krijg. Ik ben thuis.
Dit is een plek om terug te komen deze week. That's for sure...

Edinburgh... here I come!

Op woensdag vertrekt mijn vliegtuig vanaf Rome naar Edinburgh. Het weer is ronduit slecht. De regen komt met bakken uit de hemel vallen en ik maak me klaar voor een laatste ontbijtje in Il Castelleto. De koude cremekoffie begint me zowaar te smaken. Ik ben er vroeg bij deze ochtend en ik ontbijt alleen.  Het voordeel is de ruime keuze uit croissants. Ik leg een goede bodem voor de vlucht die bijna drie uur gaat duren. Dan neem ik afscheid van Guisseppe: a la proche. Ik pak bus H naar Termini en de reis duurt erg lang. Ik ben bijne anderhalf uur onderweg naar het station en begin onrustig te worden. Het is bijna 10 uur en over anderhalf uur vertrek de plane... Op Termini haast ik me naar de Shuttle die al klaar staat. Daar betaal ik en wil instappen, maar ik moet me eerst melden met het kaartje bij het kantoortje. Als ik daarvan terugkom stap ik in en we vertrekken eigenlijk onmiddelijk. Prima. Om elf uur sta ik mijn bagage in te checken. Ik ben wat opgeschoven want ik heb nog maar een half uur voor de gate sluit. Gelukkig werken er een aantal mensen mee en ik mag voor hen in de rij opschuiven. Als ik bij de gate kom staan de mensen al in een lange rij en even later schuift iedereen de pendelbus in. Ik ook en ik ben blij dat alles toch gelukt is. Moet er even niet aan denken om hier in Rome te blijven. Seen it, bin there, done that. De regen striemt in onze gezichten als we de Boeing 737 instappen. Ik plaats me bij de vleugel en bij de emergency exit. Als we opstijgen moeten we de safety belt lang omhouden. Het vliegtuig schudt en stampt als we Rome onder ons laten. De captain stelt ons via de intercom gerust: nog even en we zijn boven de wolken en daar moet het een stuk rustiger zijn. Voor het eerst merk ik wat een luchtzak is... Alsof je even gewichtsloos bent. Niet echt fijn en ik ben gespannen. Ik probeer me te concentreren op mijn boek (Een nieuwe aarde van Eckhart Tolle), maar dat lukt maar nauwelijks. Na een minuut of tien schieten we boven de wolken en het wordt inderdaad rustiger. Ik kan nu ook opnemen wat ik lees en installeer me voor een uur of twee.

De temperatuur in Schotland zal een graad of 15 lager zijn en dat zal wel wennen zijn. Het zich beneden me is wel heel erg mooi: bergen met witbesneeuwde toppen en de zee. Als we de landing inzetten zakken we door enorme pakken wolken heen. Gek gevoel: je hebt de aarde al wel gezien, maar dan opeens niet meer. We zakken en zakken en je krijgt het idee dat we toch allang die baan moeten raken. Maar dat is dus steeds maar niet zo... Dan schieten we door het wolkendek heen en blijkt het nog een heel eind naar beneden. Het blijft een spannende bezigheid dat vliegen....

Het Vaticaans museum en het Colosseum

Mocht je in Rome het Vaticaans museum willen bezoeken, trek daar dan wel minimaal een volledige dag voor uit. Het is niet te geloven wat daar allemaal hangt en staat. Ik wil de Sixtijnse Kapel bewonderen, maar ik moet regelmatig de weg vragen. Je kunt er echt verdwalen. Als ik na een uur rondlopen de Sixtijnse Kapel in stap, ben ik totaal flabbergasted. Wat een plek! Ik schuif aan bij een Engels sprekende gids en hoor zo veel van de achtergronden die Michelangelo in de afbeeldingen heeft verwerkt. We mogen geen foto's maken en daarom verwijs ik graag naar de volgende site van Michelangelo.

Ik laat het museum achter me en pak de bus naar het Colosseum. Geweldig om daar rond te lopen. Erg toeristisch, dat wel. Maar het is heerlijk weer en ik leg een aantal gebouwen op de gevoelige plaat.

Berlusconi, quite a mess you've getting us into...

Ik ben aan het rondstruinen in Rome. Nooit echt een plan, gewoon op het bonnefooi links of rechts afslaan.
Heerlijk. Geen discussies.
Rechts?
Oke.
Links?
Yep.
Koffie?
Lekker.
Espresso?
Doe maar.
Iets erbij?
...
no need asking...

Ik heb het goed met mezelf. Ik loop zeker 7 tot 10 kilometer op een dag. Zo kom ik deze keer op een plein (di Popolo of iets dergelijks). Luide muziek schalt uit enorme luidsprekers en er heeft zich een enorme menigte verzameld. Geen idee wat hier nu weer aan de hand is. Ik vraag het een omstander die driftig aan het opnemen is met een handheld camera. Het schijnt dat er een grote groep vrouwen genoeg hebben van de escapades van meneer Berlusconi. Achteraf hoor ik dat er meer dan een miljoen mensen (voornamelijk vrouwen) op pad zijn geweest in 230 steden. Ik maak zelf een filmpje en probeer weg te komen uit de menigte.
Ik word een metrostation in gezogen en er komen zoveel mensen uit de tunnel dat ik tegen de muur gedrukt word. Met een paar mensen probeer ik schuivend tegen de muur naar het metroplatform te komen. Wat een gedrang. Ik word er duizelig van. Mensen, mensen en nog meer... Ik begin benauwd te worden... kom ik hier nog wel uit? Achteruit met de stroom mee, lokt me ook niet echt. Niet meer naar dat plein. Door naar het platform. We zijn met een paar mensen en zodoende komen we uiteindelijk toch op het perron aan.  De metro die daar net aangekomen is spuwt haar lading uit en ik zek een goed heenkomen achter een pilaar. Als iedereen eindelijk is uitgeladen, stap ik in de metro. Geen idee waar heen, maar weg van hier... Vandaag heb ik de macht van de massa weer eens gevoeld. Doet me denken aan de concerten van U2 die ik in een ver verleden placht te bezoeken. Nee, mensenmassa's zijn niks voor mij. Geen keuze, geen vrijheid. Go with the flow... leerzaam.

Where is the Pope when you need him?

Op zondagochtend trek ik mijn stoute schoenen aan en vertrek ik met de bus naar het Sint Pietersplein. Mocht er een kans bestaan meneer Ratzinger in levende lijve te aanschouwen, dan is dit de uitgelezen zondag. Ik stap van de bus als ik een immense blauwgroene koepel ontwaar. Dat moet de basiliek zijn. Ik loop onder de drukke verkeerskruising door en terwijl het plein voor me opdoemt hoor ik een stem over het plein galmen. Luid applaus van een enorme menigte die zich heeft verzameld op het plein. Ik kijk en zoek. Waar is die man dan? De Paus is moeilijk te vinden, want de luidsprekers staan rondom het plein opgesteld. Alomtegenwoordig als het ware. Dan valt mijn oog op een venster rechtsboven in een gebouw op de derde verdieping. Daar wordt net een pauselijk rood lopertje naar binnen getrokken en een microfoon weggezet. Verdomd. Dat was hem. Maar ik heb geen enkele blik op hem mogen werpen. Ik moet het doen met het wegstervende geluid uit de luidsprekers en het applaus van de menigte. Schade. Wenn ich dass gewust hatte... Ik neem een foto van het raam en het plein en schaar me in de rij voor een bezoek aan de Basiliek, een gezegende menigte achterlatend die ongetwijfeld zijn zegen hebben ontvangen. Ik doe het dan maar zonder en zegen me zelf met mijn gezondheid en mijn mogelijkheid deze reis te ondernemen...

Op zoek naar shelter...

Ik kom die avond aan in Rome en ik pak een shuttle naar het centrum van de stad. De bus doet er een dik half uur over en hoest ons uit op Roma Termini, het centraal station. Ik loop door de hal naar buiten en kom op een groot plein met allerlei bussen. Het is warm en benauwd hier in Rome. En vies valt me op. Maar wellicht is dat alleen hier in het centrum. Er loopt van allerlei jongigheid rond en ik voel me niet erg prettig daar. Slecht verlicht, ongure types, slecht aangegeven informatie. Dus ik schiet maar een buschauffeur aan. Die helpt me bus Asch te vinden (H) die me naar hotel Castelleto moet vervoeren. Die bus komt gelukkig binnen een paar minuten en ik hop er op. Aan de mensen zie ik dat ze in een automaat munten gooien (euro's natuurlijk) en hun kaartje direct afstempelen. Ik wacht nog even en volg hun voorbeeld als de chauffeur heeft plaatsgenomen. Ik vraag hem naar Bravetta, de halte die ik moet hebben en die wijst hij mij op zijn Italiaans. Binnensmonds en met weinig handgebaar. Maar goed, ik schakel mijn i-phone in en type het adres in. Binnen enkele seconden weet het apparaat waar ik ben en wijst me onverdroten de weg naar Via dei Cararesi. Daar staat Guisseppe (hoe kan het ook anders) me al op te wachten. Room 106 en red je er maar mee... Ik ben tevreden, een douche wacht me en uit een ooghoek heb ik een automaat zien staan met gekoeld bier... Rome, here I am. 

Roma, Roma what a great view...

Op zaterdag vertrek ik om 19.25 vanaf Barcelona El Prat naar Rome. Het wordt een rustig vluchtje, maar wel gek om zo in het donker Barcelona achter te laten. Ik heb een hele rij stoelen voor mij alleen en dat is prettig. Naast mij zit een Engels stel verwoed een onduidelijk spel te spelen en ze gaan er zo in op dat het hele vliegtuig niet bestaat. Wel erg mooi om te zien dat ze dat beide zo intens kunnen beleven. Ze zijn fanatiek in hun competitie, maar erg samen. Ik buig me over de laatste pagina's van Mitch Albom's 'Mijn dinsdagen met Morrie' en sluit een klein uur later ontroerd het boek. Amerikaans maar wel erg mooi om te lezen. Een aanrader met een aantal wijze levenslessen. Wat is het leven toch vergankelijk en waarom dringt dat toch zo moeilijk tot me door? Ik leef al een jaar of 47 en over het algemeen ben ik heel tevreden over wat ik allemaal mee mag maken. Ik heb een geweldige vrouw, drie kinderen die me diep dierbaar zijn, een dak boven mijn hoofd, een citroen C5, leuke vrienden, familie waar ik op kan rekenen, afwisselend werk waar ik trots op ben, geld om dit soort reizen te kunnen maken, prettige collega's..., eh een i-phone 4. Waarom dan toch dat gevoel dat er iets ontbreekt. Iets onrustigs, zoekends... wat is dat? Antwoorden heb ik niet en tijd om daarover na te denken ook niet: the captain verzoekt zijn crew plaats te nemen, de landing gaat beginnen. In het donker zie ik een verlichte boot op een spiegelgladde Middellandse Zee en even later de lichten van de stad Rome. Bijna niet te bevatten dat ik binnen 10 minuten op Rome Ciampini land! Het stel naast me is minder enthousiast over het uitzicht. Onverminderd pennen ze door op hun kladjes, gegrepen door een spel dat op een soort Boggle lijkt. Maar dat ze op dit moment boven een uniek verlichte miljoenenstad hangen ontgaat ze op ieder denkbare wijze...

Antoni Tapies: incredible!!

 Als je ook maar een dag in Barcelona te spenderen hebt, ga naar dit museum. Antoni Tapies.

 Ik was er op vrijdag de 11 februari en ben heel blij dat ik gegaan ben. Die 7-museumkaart is een aanwinst (op een dag is wel wat veel trouwens...).

Het duurde even voor ik de ingang had gevonden, maar vanaf Placa de Catalunya is het met een 10 minuten stevig doorstappen goed te bereiken. Ik doe veel lopend in Barcelona. Je krijgt veel indrukken per dag. En dat slaapt lekker. Wel een paar blikjes bier mee het hotel in, dan heb je minder last van de buren in het hotel.

Allereerst bekijk ik een film van zijn werk op de onderste verdieping van het gebouw. Een prachtige film die onder andere met de muziek van Arvo Part een heel compleet beeld geeft van zijn werk. Dit zou ik ook willen kunnen. En ik spreek met mezelf af dat ik er naast mijn beeldhouwwerk aan ga beginnen. Hij maakt echt vanuit het moment. Met vlakken, kleuren en bovendien met heel bewust gekozen materialen die hij intuïtief en 'in het moment' op zijn schilderijen drukt, krast, strooit en aanbrengt. Op zijn sloffen loopt hij op en door zijn werk heen. Zeer geconcentreerd en steeds afstand nemend. Een gevecht tussen hem en het doek. Diepe bewondering maakt zich van mij meester. Deze man is het volgen waard...

 

Barcelona, there I go... but not before Miro

Het is vandaag mijn laatste dag. Vanavond vlieg ik naar Rome. Ik werk deze ochtend tot 11 uur mjn weblog bij en drop mijn luggage bij the desk. Mijn teksten worden wat internationaal, merk ik. Gisteren heb ik 5 minuten zitten nadenken over hoe electric stairs ook al weer in het Nederlands genoemd worden. Roltrap... of course. Niks elektrisch aan... Goed, de man bij de balie rekent met mij af en past deze dag op mijn spullen. Ik vertrek naar Placa Espagna, waar het museum van Miro moet zijn gevestigd. Op het plein vraag ik de politie naar de weg. Zij wijst me de weg en na een kilometer lopen begint me dat gevoel weer te bekruipen; not good, not good. Ik duik een cafetaria in en laat me de weg opnieuw uitleggen. Terug naar het Placa Espagna. Jawel. Daar loop ik met een vernietigende blik langs de politiemevrouw en zie een informatiestand van de VVV staan. Veel beter. Na 20 seconden loop ik met een kaartje en een routebeschrijving een totaal andere kant uit. Door een park omhoog en daar is het museo. Mooi gebouw en veel werk van Miro. Ik trakteer me eerst op een espresso en ga eerst de film kijken over zijn werk. Dat geeft altijd een prachtig beeld. Zo ervaar je de tentoonstelling met meer achtergrondinformatie. Wat heeft die man veel gemaakt. Mooi om te zien dat zijn werk zo'n ontwikkeling heeft doorgemaakt. Maar toch ook de kenmerken behoud van zijn eerste nogal realistische werken. 

Om half drie trek ik op Paral-lel twee kaartje uit de automaat. Ik haal mijn spullen op bij het hotel en ga naar Placa de Catalunya waar mijn Aerobus vertrekt. Voor 5 euro terug naar Terminal 2 (Barcelona heeft twee terminals!) en loop naar de incheck. Mijn koffertje rolt al op de band naar het vleigtuig van Ryanair en ik rol mezelf naar de douane. Dat begint ook al te wennen; ik leg al mij persoonlijke spullen in een grijze bak, trek mijn schoenen en jas uit en pak mij laptop uit de tas. De rest gaat door de scan en ik door de poort. Geen geblieb, dus goed nieuws. Ik kleed mij naast een Spaanse vrouw weer aan en zie haar haar elegante pantyvoeten elegant in haar laarzen schuiven... Ze merkt dat ik sta te kijken en ik haast me mijn Meindl's te strikken. Als ik opkijk is ze al verdwenen in de menigte. Ja, dat heb je met Meindl's...

Parc Guell en Gaudi

Vandaag verlaat ik het hotel met ferme tred. Ik heb haast. Dit is mijn laatste echt volledige dag in Barcelona en ik wil heel graag Gaudi ontmoeten voor de koffie. Dan heb ik nog tijd om naar het MACBA te gaan en heel misschien ook nog naar Antoni Tapies. Ook op aanraden van een vriend die gisteren op mijn blog reageerde... Maar eerst naar Parc Guell, waar ook het museum van Gaudi in gevestigd is. Dat bereik ik via Metro Ca  en als ik boven kom loop ik vol vertrouwen de straat in. Hopend dat ik wat aanwijzingen aantref. Na 10 minuten lopen begin ik toch wat wantrouwend te raken en ik duik een sigarenwinkel in. Een man achter de balie is met een klant bezig en ik wacht. Van achter komt een vrouw naar mij toe. Ik vraag naar het park en ze loopt met me mee naar buiten. Haar Engels is niet geweldig maar als ik die straat in ga (ze wijst), dan left en dan right, and than you take the electric up. Dat laatste blijkt een enorme roltrap te zijn (vier stuks) die me een flink stuk omhoog in de stad brengen met een prachtig uitzicht.

Als ik helemaal boven ben (fijn dat de conditie nog goed is...) kijk ik uit over de stad en schiet een filmpje.

Dan loop ik het prachtig aangelegde park in. Er staan allemaal namen gegrift in cactussen die ik tegenkom. Alle paden die ik van hier uit kan zien leiden allemaal naar beneden, naar gebouwen met prachtige felle daken. Keramiek schat ik vanaf hier. Daar moet Gaudi aan gezeten hebben. Ik daal af en met een minuut of tien sta ik voor het museo Guadi. Ik ga niet naar binnen: het is er geweldig druk en het stikt er van de Japanners met een camara op hun oog. Ik loop door naar de uitgang, wat de ingang blijkt te zijn.

Het Park is in 1889 gekocht door Guell (eigenlijk het gebouw dat er stond) met het doel er een stadspark van te maken. Hij vroeg zijn vriend Gaudi er zijn architectonische handtekening onder te zetten.
Nou, dat heeft hij gedaan.

Ik neem nog een aantal foto's en ben weg hier. Mij te druk.

7 museums 6 still to come

Als ik het hotel op donderdagochtend verlaat, heb ik een stevig ontbijt achter de rug. Croissant met jam, twee vruchtensap en twee espresso. Ik ben wel eens anders gestart. Ik loop eens een andere route. Je komt altijd wel ergens een metrostation tegen en dat is wel erg prettig aan Barcelona. Dat zal wel wennen zijn in Rome straks. Daar zijn maar twee lijnen die Rome doorkruisen en maar een gemeenschappelijk station hebben: Roma Termini. Op een plein tref ik een horde ouderen aan die om half tien 's-ochtends (!) al staan te jeu de boulen. Deze Catalanen doen toch veel op straat. Het stikt van de bankjes en je treft altijd wel een vriendelijk oudje die de krant zit te lezen of met anderen in gesprek is. Mooi om te zien. Wat me opvalt is dat het er in de stad zo rustig aan toe gaat. Er wordt nauwelijks geclaxonneerd, geen beatdrum uit auto's, geen jongeren die agressie uitstralen. Het lijkt allemaal heel mild en vriendelijk. En (opnieuw) zo schoon. Alles glimt en glanst. Barcelona wordt bevolkt door schoonmakers die met hun bezems het plaveisel schoonhouden. Van toeristen is nog niet veel te merken in dit jaargetijde. Wat verdwaalde japanners en chinezen. Ik kan het iedereen aanraden om in deze tijd van het jaar naar deze stad te gaan. Ik stap op in Montbau en ga op weg naar het MACBA. Ik stap uit op Placa Catalunya en vraag de weg. Via de Rambla kom ik bij een prachtig museum en ga naar binnen.

Ik koop een 7-museum-kaart voor 22 euro en ben van plan twee musea te doen vandaag. Helaas is de collectie van het MACBA net vernieuwd en ik vertel de kassamedewerker dat ik morgen terug kom. Dan naar het CCCB waar twee nieuwe exposities zijn ingericht. Eerst een koffie in het 3cB-cafe (waar je heerlijk kunt eten voor een prikkie) en dan de zalen in.

Op de eerste verdieping een fotoexpostitie met als titel 'DISAPPEARANCE', een beeldverslag over vermiste mensen in Chili, Bosnie-Herzegovina, Colombia en Irak. Heftig en indrukwekkend. Van een foto die me in het bijzonder raakt neem ik een foto. Een jonge vrouw zit bij de kist met overblijfselen van haar naar jaren terug gevonden broer.

Het valt me moeilijk me dit voor te stellen. Maar ik zie het. Daar. Ik kan er niet om heen. Het raakt me en ik ben boos en verdrietig tegelijk. Wat moet ik hiermee? Als mezelf en als theatermaker. Die vraag blijft me deze dag bezig houden. Ik schrijf op: kun je theater maken dat verontrust en wakker schudt? Waarom zou ik? Wat wil ik veranderen? Kan ik dat? Waarom? Wie ben ik om dat te doen

Looking for a place to sleep... II

Ik neem een paar foto's en vervolg mijn weg; naar nummer 15 in de straat verderop. Daar aangekomen sta ik voor een gigantisch hekwerk dat elektronisch wordt beveiligd. Net op dat moment komt er een auto uitrijden en ik glip naar binnen. Een schoonmaakster wijst mij vriendelijk de ingang van een gigantisch flatgebouw. Op een plein voetballen twee jongeren. Voor de rest is het erg verlaten. Ik open de deur naar de receptie en tref een man aan in een klein hokje. Hij is van mijn leeftijd - iets jonger - en ik vraag hem naar een kamer. Hij geeft me de sleutel 3210 en ik vraag of ik de kamer eerst nog even kan zien. No problemo. Ik ga naar boven met een kleine lift en kom aan op de tweede verdieping. Een verlaten gang. Totale stilte en door de ramen van de afgesloten galerij ze ik andere verlaten gebouwen. Ik ga op zoek naar kamer 10 en open de deur. Het is donker. De ramen zijn gebarricadeerd. Ik druk een schakelaar naar beneden. Het licht floept aan. Wat ik aantref overtreft mijn stoutste verwachtingen van eenvoud. Er staan in een pijpenla van 2 bij 4 meter een tweetal bedden. Er hangt een houten beeld van Jezus aan het kruis en in een hoek zit een deur naar een toiletje en een douche. Ik zet mijn tas neer en leg mijn koffer op het bed. Dit is een goed moment voor een banaan, denk ik. Ik haal een zacht zwart gevormd fruitsel uit mijn tas en eet met overtuiging. Heerlijk, maar deze kamer wordt hem niet.

Foto-impressie Barcelona