Looking for a place to sleep...

De Shuttle levert mij af op het Plein Catalunia. Voor een vijf euro vijf. Het vliegveld ligt 20 km buiten de stad en dan is zo'n busreisje prettig. Als ik uitstap en de deuren sissend achter mij sluiten adem ik de frisse avondlucht van Barcelona in. Wonderbaarlijk, het lijkt wel zomer hier. Ik schiet wat foto's met mijn nieuwe iPhone. Schichtig, wat ken ik Barcelona nou? Ze grissen je apparaatje misschien wel uit je hand terwijl je je door de lens op iets heel anders focust. Goed, rits rats klik en hup de metro in. Tja, hoe nu verder? Ik plaats mezelf voor een gigantisch bord met lijnen en kleuren. Where am I? En hoe kom ik waar ik wezen moet? Ergens in het Noorden van Barcelona. Ik loop een shop in en vraag naar een plan van de metro. Die krijg ik gratis overhandigd. Ik durf nog een vraag te stellen: waar zijn de tickets te krijgen? De man is druk bezig zijn tijdschriften op orde te brengen en heeft niet veel tijd voor mij. Lastige buitenlanders, hoor ik hem denken. Dan hoor ik iets bekends, iets luidruchtigs en aanwezigs... Dat moeten Nederlanders zijn. Ik draai me om en ja hoor, twee koppels op leeftijd. De mannen zijn al door de poortjes geglipt op weg naar Linia 3 en ik spreek de vrouwen aan. U kent mij... De vrouwen zijn blij verrast en helpen me op weg naar een automaat. De mannen staan breeduit te gebaren en te roepen aan de andere kant van de toegang, maar kunnen niet meer terug. Ik roep: 'ik neem ze even mee, hoor!' Dan halen ze opgelucht adem als ze zien dat deze meneer niets kwaads in de zin heeft. Ze durven zelfs lachend terug te roepen. 'Hou ze maar...!' Daar gaan de vrouwen niet op in en ik ook niet. Wat moet ik met nog twee vrouwen. Een van de vrouwen neemt het initiatief en drukt met haar vingers vlotjes allerlei mogelijkheden aan. Tickets voor drie, vier en vijf dagen. Ik bedank ze hartelijk en zij gaan nu ook door de poortjes. Mij alleen achterlatend met een apparaat dat mij gaat helpen de komende dagen Barcelona te doorkruizen. Ik druk op wat knoppen en voer mijn ING-pas in. Deze werkt niet in Nederland (ik heb een nieuwe aangevraagd), maar ik probeer toch. En warempel, het werkt. Een 10-rittenkaart voor een euro of 8. Met mijn nieuwe aanwinst glip ik ook door de poortjes en ben op weg naar Place d'Hebron. Vandaar uit moet het hotel te belopen zijn.

Een paar minuten later stap ik uit en loop naar boven. Op weg naar de straat die ik nu even vergeten ben. Onderwijl kom ik een enorm kunstwerk tegen en die fotografeer ik maar even. Een man begint in het Spaans tegen mij, ik versta er geen woord van en zeg: 'Do you speak English?' Nee dus. In gebaren en woorden verteld hij mij de achtergronden van het kunstwerk. Wat geweldig om zo spontaan gegidst te worden op een zwoele winteravond in Barcelona. Hij maant me met hem over te steken en wijst me een in de stoep gegoten tegel. 'Mistos' heet het kunstwerk en de kunstenaar die deze gigantische lucifers hebben gemaakt kun je vinden op deze link: MISTOS