Edinburgh... here I come!

Op woensdag vertrekt mijn vliegtuig vanaf Rome naar Edinburgh. Het weer is ronduit slecht. De regen komt met bakken uit de hemel vallen en ik maak me klaar voor een laatste ontbijtje in Il Castelleto. De koude cremekoffie begint me zowaar te smaken. Ik ben er vroeg bij deze ochtend en ik ontbijt alleen.  Het voordeel is de ruime keuze uit croissants. Ik leg een goede bodem voor de vlucht die bijna drie uur gaat duren. Dan neem ik afscheid van Guisseppe: a la proche. Ik pak bus H naar Termini en de reis duurt erg lang. Ik ben bijne anderhalf uur onderweg naar het station en begin onrustig te worden. Het is bijna 10 uur en over anderhalf uur vertrek de plane... Op Termini haast ik me naar de Shuttle die al klaar staat. Daar betaal ik en wil instappen, maar ik moet me eerst melden met het kaartje bij het kantoortje. Als ik daarvan terugkom stap ik in en we vertrekken eigenlijk onmiddelijk. Prima. Om elf uur sta ik mijn bagage in te checken. Ik ben wat opgeschoven want ik heb nog maar een half uur voor de gate sluit. Gelukkig werken er een aantal mensen mee en ik mag voor hen in de rij opschuiven. Als ik bij de gate kom staan de mensen al in een lange rij en even later schuift iedereen de pendelbus in. Ik ook en ik ben blij dat alles toch gelukt is. Moet er even niet aan denken om hier in Rome te blijven. Seen it, bin there, done that. De regen striemt in onze gezichten als we de Boeing 737 instappen. Ik plaats me bij de vleugel en bij de emergency exit. Als we opstijgen moeten we de safety belt lang omhouden. Het vliegtuig schudt en stampt als we Rome onder ons laten. De captain stelt ons via de intercom gerust: nog even en we zijn boven de wolken en daar moet het een stuk rustiger zijn. Voor het eerst merk ik wat een luchtzak is... Alsof je even gewichtsloos bent. Niet echt fijn en ik ben gespannen. Ik probeer me te concentreren op mijn boek (Een nieuwe aarde van Eckhart Tolle), maar dat lukt maar nauwelijks. Na een minuut of tien schieten we boven de wolken en het wordt inderdaad rustiger. Ik kan nu ook opnemen wat ik lees en installeer me voor een uur of twee.

De temperatuur in Schotland zal een graad of 15 lager zijn en dat zal wel wennen zijn. Het zich beneden me is wel heel erg mooi: bergen met witbesneeuwde toppen en de zee. Als we de landing inzetten zakken we door enorme pakken wolken heen. Gek gevoel: je hebt de aarde al wel gezien, maar dan opeens niet meer. We zakken en zakken en je krijgt het idee dat we toch allang die baan moeten raken. Maar dat is dus steeds maar niet zo... Dan schieten we door het wolkendek heen en blijkt het nog een heel eind naar beneden. Het blijft een spannende bezigheid dat vliegen....