Als ik het hotel op donderdagochtend verlaat, heb ik een stevig ontbijt achter de rug. Croissant met jam, twee vruchtensap en twee espresso. Ik ben wel eens anders gestart. Ik loop eens een andere route. Je komt altijd wel ergens een metrostation tegen en dat is wel erg prettig aan Barcelona. Dat zal wel wennen zijn in Rome straks. Daar zijn maar twee lijnen die Rome doorkruisen en maar een gemeenschappelijk station hebben: Roma Termini. Op een plein tref ik een horde ouderen aan die om half tien 's-ochtends (!) al staan te jeu de boulen. Deze Catalanen doen toch veel op straat. Het stikt van de bankjes en je treft altijd wel een vriendelijk oudje die de krant zit te lezen of met anderen in gesprek is. Mooi om te zien. Wat me opvalt is dat het er in de stad zo rustig aan toe gaat. Er wordt nauwelijks geclaxonneerd, geen beatdrum uit auto's, geen jongeren die agressie uitstralen. Het lijkt allemaal heel mild en vriendelijk. En (opnieuw) zo schoon. Alles glimt en glanst. Barcelona wordt bevolkt door schoonmakers die met hun bezems het plaveisel schoonhouden. Van toeristen is nog niet veel te merken in dit jaargetijde. Wat verdwaalde japanners en chinezen. Ik kan het iedereen aanraden om in deze tijd van het jaar naar deze stad te gaan. Ik stap op in Montbau en ga op weg naar het MACBA. Ik stap uit op Placa Catalunya en vraag de weg. Via de Rambla kom ik bij een prachtig museum en ga naar binnen.
Ik koop een 7-museum-kaart voor 22 euro en ben van plan twee musea te doen vandaag. Helaas is de collectie van het MACBA net vernieuwd en ik vertel de kassamedewerker dat ik morgen terug kom. Dan naar het CCCB waar twee nieuwe exposities zijn ingericht. Eerst een koffie in het 3cB-cafe (waar je heerlijk kunt eten voor een prikkie) en dan de zalen in.
Op de eerste verdieping een fotoexpostitie met als titel 'DISAPPEARANCE', een beeldverslag over vermiste mensen in Chili, Bosnie-Herzegovina, Colombia en Irak. Heftig en indrukwekkend. Van een foto die me in het bijzonder raakt neem ik een foto. Een jonge vrouw zit bij de kist met overblijfselen van haar naar jaren terug gevonden broer.
Het valt me moeilijk me dit voor te stellen. Maar ik zie het. Daar. Ik kan er niet om heen. Het raakt me en ik ben boos en verdrietig tegelijk. Wat moet ik hiermee? Als mezelf en als theatermaker. Die vraag blijft me deze dag bezig houden. Ik schrijf op: kun je theater maken dat verontrust en wakker schudt? Waarom zou ik? Wat wil ik veranderen? Kan ik dat? Waarom? Wie ben ik om dat te doen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten