Op zondagochtend trek ik mijn stoute schoenen aan en vertrek ik met de bus naar het Sint Pietersplein. Mocht er een kans bestaan meneer Ratzinger in levende lijve te aanschouwen, dan is dit de uitgelezen zondag. Ik stap van de bus als ik een immense blauwgroene koepel ontwaar. Dat moet de basiliek zijn. Ik loop onder de drukke verkeerskruising door en terwijl het plein voor me opdoemt hoor ik een stem over het plein galmen. Luid applaus van een enorme menigte die zich heeft verzameld op het plein. Ik kijk en zoek. Waar is die man dan? De Paus is moeilijk te vinden, want de luidsprekers staan rondom het plein opgesteld. Alomtegenwoordig als het ware. Dan valt mijn oog op een venster rechtsboven in een gebouw op de derde verdieping. Daar wordt net een pauselijk rood lopertje naar binnen getrokken en een microfoon weggezet. Verdomd. Dat was hem. Maar ik heb geen enkele blik op hem mogen werpen. Ik moet het doen met het wegstervende geluid uit de luidsprekers en het applaus van de menigte. Schade. Wenn ich dass gewust hatte... Ik neem een foto van het raam en het plein en schaar me in de rij voor een bezoek aan de Basiliek, een gezegende menigte achterlatend die ongetwijfeld zijn zegen hebben ontvangen. Ik doe het dan maar zonder en zegen me zelf met mijn gezondheid en mijn mogelijkheid deze reis te ondernemen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten