Barcelona here I come...

Afgelopen maandag was het dan zover. Maanden naar uitgekeken. En tegenop gezien. Ga ik werkelijk een maand tijd besteden aan mezelf? Mijn gezin in wanorde achterlatend? Hoe haal ik het in mijn hoofd! Waarom zoveel risico nemen, mijn dierbaren achterlatend en mijzelf in een vliegtuig te proppen om het wijdse luchtruim te kiezen? Voor wat? Voor wie? Voor me?!
Nou, dat heb ik nog niet helemaal helder.
Wat wel duidelijk werd is dat ik mezelf in een Shuttle van Arnhem naar Dusseldorf-Weeze aantrof die maandagochtend. In een Duitse taxi die mij met twee vrouwen uit Nijmegen naar het vliegveld vervoerde. Daar aangekomen (veel te vroeg) heb ik mij eerst nog eens op een straffe espresso getrakteerd. Welk een onderneming. Hoe lang is dat geleden dat ik zoiets heb gedaan. Natuurlijk, voor mijn werk ben ik veel op reis. Van Noord-Groningen tot Zuid-Zeeland en dat doe ik graag. Onderweg zijn. Voorstellingen spelen en dan terug naar huis. Home where the heart is. Maar deze reis lijkt op het eerste gezicht zo zonder doel. En dat heb ik liever niet. Het moet wel enig nut hebben. Een reden. Me kunnen verantwoorden? Shoot me.

Ik hoop het jullie allemaal nog eens te kunnen vertellen. Later. Nu bevind ik mij op een kilometer of wat boven de aarde en zie links de Alpen en even later rechts de Pyreneeën liggen. Welk een schoonheid. Dat doet me weer eens beseffen dat tijd een gek begrip is. Hoe lang liggen die jongens er nu al niet? Dat moeten er toch al flink wat eeuwen zijn. Miljoenen jaren... En ik maak me zorgen om mijn kleine bedoeninkje anno 2011. Ik grinnik inwendig, maar schrik me stijf als de piloot een scherpe bocht inzet en zich opmaakt voor de landing in Barcelona.
Geloof het of niet, maar nog geen twintig minuten later sta ik midden in het centrum en geniet van een zomerse frisheid die in de stad hangt terwijl de zon langzaam afscheid neemt van deze dag...