Het is vandaag mijn laatste dag. Vanavond vlieg ik naar Rome. Ik werk deze ochtend tot 11 uur mjn weblog bij en drop mijn luggage bij the desk. Mijn teksten worden wat internationaal, merk ik. Gisteren heb ik 5 minuten zitten nadenken over hoe electric stairs ook al weer in het Nederlands genoemd worden. Roltrap... of course. Niks elektrisch aan... Goed, de man bij de balie rekent met mij af en past deze dag op mijn spullen. Ik vertrek naar Placa Espagna, waar het museum van Miro moet zijn gevestigd. Op het plein vraag ik de politie naar de weg. Zij wijst me de weg en na een kilometer lopen begint me dat gevoel weer te bekruipen; not good, not good. Ik duik een cafetaria in en laat me de weg opnieuw uitleggen. Terug naar het Placa Espagna. Jawel. Daar loop ik met een vernietigende blik langs de politiemevrouw en zie een informatiestand van de VVV staan. Veel beter. Na 20 seconden loop ik met een kaartje en een routebeschrijving een totaal andere kant uit. Door een park omhoog en daar is het museo. Mooi gebouw en veel werk van Miro. Ik trakteer me eerst op een espresso en ga eerst de film kijken over zijn werk. Dat geeft altijd een prachtig beeld. Zo ervaar je de tentoonstelling met meer achtergrondinformatie. Wat heeft die man veel gemaakt. Mooi om te zien dat zijn werk zo'n ontwikkeling heeft doorgemaakt. Maar toch ook de kenmerken behoud van zijn eerste nogal realistische werken.
Om half drie trek ik op Paral-lel twee kaartje uit de automaat. Ik haal mijn spullen op bij het hotel en ga naar Placa de Catalunya waar mijn Aerobus vertrekt. Voor 5 euro terug naar Terminal 2 (Barcelona heeft twee terminals!) en loop naar de incheck. Mijn koffertje rolt al op de band naar het vleigtuig van Ryanair en ik rol mezelf naar de douane. Dat begint ook al te wennen; ik leg al mij persoonlijke spullen in een grijze bak, trek mijn schoenen en jas uit en pak mij laptop uit de tas. De rest gaat door de scan en ik door de poort. Geen geblieb, dus goed nieuws. Ik kleed mij naast een Spaanse vrouw weer aan en zie haar haar elegante pantyvoeten elegant in haar laarzen schuiven... Ze merkt dat ik sta te kijken en ik haast me mijn Meindl's te strikken. Als ik opkijk is ze al verdwenen in de menigte. Ja, dat heb je met Meindl's...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten