Roma, Roma what a great view...

Op zaterdag vertrek ik om 19.25 vanaf Barcelona El Prat naar Rome. Het wordt een rustig vluchtje, maar wel gek om zo in het donker Barcelona achter te laten. Ik heb een hele rij stoelen voor mij alleen en dat is prettig. Naast mij zit een Engels stel verwoed een onduidelijk spel te spelen en ze gaan er zo in op dat het hele vliegtuig niet bestaat. Wel erg mooi om te zien dat ze dat beide zo intens kunnen beleven. Ze zijn fanatiek in hun competitie, maar erg samen. Ik buig me over de laatste pagina's van Mitch Albom's 'Mijn dinsdagen met Morrie' en sluit een klein uur later ontroerd het boek. Amerikaans maar wel erg mooi om te lezen. Een aanrader met een aantal wijze levenslessen. Wat is het leven toch vergankelijk en waarom dringt dat toch zo moeilijk tot me door? Ik leef al een jaar of 47 en over het algemeen ben ik heel tevreden over wat ik allemaal mee mag maken. Ik heb een geweldige vrouw, drie kinderen die me diep dierbaar zijn, een dak boven mijn hoofd, een citroen C5, leuke vrienden, familie waar ik op kan rekenen, afwisselend werk waar ik trots op ben, geld om dit soort reizen te kunnen maken, prettige collega's..., eh een i-phone 4. Waarom dan toch dat gevoel dat er iets ontbreekt. Iets onrustigs, zoekends... wat is dat? Antwoorden heb ik niet en tijd om daarover na te denken ook niet: the captain verzoekt zijn crew plaats te nemen, de landing gaat beginnen. In het donker zie ik een verlichte boot op een spiegelgladde Middellandse Zee en even later de lichten van de stad Rome. Bijna niet te bevatten dat ik binnen 10 minuten op Rome Ciampini land! Het stel naast me is minder enthousiast over het uitzicht. Onverminderd pennen ze door op hun kladjes, gegrepen door een spel dat op een soort Boggle lijkt. Maar dat ze op dit moment boven een uniek verlichte miljoenenstad hangen ontgaat ze op ieder denkbare wijze...